Սույն աշխատության մեջ ներկայացվում հայ դրամատուրգ Արամաշոտ Պապայանի կատակերգությունների բառապաշարի շերտերը ևդրանց ոճական կիրառությունները, պատկերավորման և արտահայտչական միջոցների համակարգերը, քերականական առանձնահատկությունները և շարահյուսական երևույթները։
Во многом сюжеты армянских сказок могут показаться современному читателю отдаленно знакомыми – таинственное превращение, как ради спасения, так и с целью наказания за провинности, злобная мачеха и ее благонравная падчерица, ведьмы и ворожеи, храбрецы-«богатыри», противостоящие нечисти, и т. д. Заметное перекрестное влияние во многом связано с тем, что Армения находится на «проезжем пути» между Востоком и Западом. Используя распространенные нарративы, армянские сказки все же сохраняют индивидуальность: в народном творчестве отражены историческая судьба страны, ее особенная география и локальная мифология, а также, благодаря мастерству переводчика, своеобразие народных выражений, пословиц и поговорок.
Издание сопровождается иллюстрациями Мартироса Сарьяна, выполненными специально для издания 1933 г.
Судьба этой книги о тамхорскиу горцах из армянского села Чардахлы Азербайджанской ССР несколько необычна. Задумана она была лет двадцать назад старейшим бакинским журналистом, кандидатом исторических наук Айро Агаджановичем Саркисовым. Как-то, будучи в Чардахлах на праздновании Дня Победы, он услышал там фразу: «Такого села, как наше, не сыскать на всей планете!» Слова эти, сказанные полушутя полусерьезно, вызвали в нем, интерес.В книге переплелись и составили единое целое несколько очерков и зарисовок. Все они овеяны идеями дружбы и братства, интернационализма, советского патриотизма. В то же время село Чардахлы, в отличие от многих сел Советского Союза, имеет свои специфические особенности. Поэтому, чтобы читателю легче было ориентироваться в сложившихся издавна сложных условиях жизни горцев, книга содержит краткую историю этого чудесного края нашей страны.
Воспоминание об одном дне 1986 года с дедушкой в деревне в Арцахе (Карабахе).– Дедо, а правда, что орлы могут смотреть на солнце, не моргая?
Книга представляет собой художественный рассказнебольшой эпизод из войны..показывает трагедию войны...
Վիպակի հերոսը գրող է, բռնադատվածների ժառանգ։ Գրականագետ պապին անվերադարձ տարել են 37-ին, գեղանկարիչ հորը, պատերազմն ավարտելուն պես, աքսորել` ստալինյան ճամբարներ։ Նրա ոգին ընդվզող է, ապստամբ։ Գրում է պատմվածքներ, որոնք ոչ մի կերպ չեն համընկնում սովետական երկրի գաղափարախոսության հետ: Նա գիտակցում է, որ իր գլխին սպառնալիք է կախված և, ամենայն հավանականությամբ, չի կարողանալու խուսափել հոր և պապի ճակատագրի կրկնությունից, հավելումս` նրա առջև բարդ ընտրություն է՝ սիրելի աղջկա հետ առնչվող.- Անձնատուր լինել սիրոն և սուզվել մարդկային գոյության առօրյայի մե՞ջ, թե՞ շարունակել սեփական ազատության որոնումը։ Առաջին հայացքից այս պարզ թվացող սյուժեն, ծառայում է`որպես պատմվածքի իրական բովանդակության շրջանակ, ճշմարիտ ազատության խորը ուսումնասիրություն, նրա իմաստի, էության որոնման փորձեր, մտորումներ հավերժական էքզիստենցիալ թեմայի վերաբերյալ, և այն գնի, որը մարդը պատրաստ է վճարել նրա ձեռքբերման համար:
